კიევი: სახელმწიფოს ნორმალური ფუნქციონირებისთვის მხოლოდ მთავრობის მუშაობა არ არის საკმარისი. ადრე თუ გვიან, კონკურენციის არარსებობა საზიანო გავლენას მოახდენს თანამდებობის პირებზე და საშუალებას მისცემს მათ, აკეთონ არა ის, რასაც მათგან მოქალაქეები არჩევნების შემდეგ ითხოვენ. აუცილებელი კომპონენტია ხარისხიანი ოპოზიცია თავისი ალტერნატიული ხედვით, სტრატეგიით, რაც მთავრობას მუშაობის სტიმულას აძლევს.
გიორგი ვაშაძე მხოლოდ 36 წლის არის და როგორც თავად ამბობს, პოლიტიკოსების ახალი თაობას წარმოადგენს. მიხეილ სააკაშვილის პრეზიდენტობის დროს იუსტიციის მინისტრის მოადგილის თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდში მან უკვე განახორციელა მნიშვნელოვანი ინოვაციური რეფორმები საქართველოში. მის მიღწევებს შორისაა ბიომეტრიული პასპორტები და ID ბარათები, იუსტიციის უნივერსალური სახლები, ჯანდაცვის და ადგილობრივი თვითმმართველოს ელექტრონული სისტემის შექმნა. შემდეგ კი მოქმედი ხელისუფლების ოპოზიციაში გადავიდა.
ამჟამად ის 2017 წლის ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებისთვის ემზადება, თუმცა დიდ დროს ატარებს უკრაინაში, სადაც ინოვაციის და განვითარების ფონდს ხელმძღვანელობს. Front News გიორგი ვაშაძეს უკრაინაში მისი მიღწევების, საარჩევნო გეგმებისა და მის მიერ შექმნილი სტრატეგიის რიგი პუნქტების შესახებ ესაუბრა.
– უკრაინაში პირველ რიგში, თქვენ ყველა გიცნობთ, რომ ინოვაციებისა და განვითარების ფონდის დამფუძნებელს. ბევრმა იცის საქართველოში თქვენს მიერ განხორციელებული ინოვაციური რეფორმების შესახებ. როგორ შეაფასებდით უკრაინის ინოვაციურ მიკროკლიმატს? რამდენად არიან უკრაინელები ქართველებთან შედარებით რაღაც ახალისთვის მზად?
– საქართველოსგან განსხვავებით, პირველ რიგში, უკრაინაში ბევრად დიდი ბაზარია, ბევრად დიდი შესაძლებლობებია, მათ შორის დიდია უკრაინის ინტელექტუალური პოტენციალი. რაც შეეხება ინოვაციებს, როდესაც მე ინოვაციურ პრეზენტაციებს ვაკეთებ, პირველი კითხვა ყოველთვის ასეთია – “სად გაკეთდა ეს, რომელ ქვეყანაში?” ჩემი პასუხი ყოველთვის ასეთია, შეუძლებელია უკრაინაში რეფორმების კოპირება მოხდეს, ეს არ შეიძლება. ამიტომ, უკრაინამ უნდა შექმნას თავისი რეფორმები და თავისი ინოვაციური მიდგომები სხვადასხვა მიმართულებით. ვფიქრობ, უკრაინაში იყო და არის იმის შიში, რაც არავის გაუკეთებია, შევძლებთ თუ არა ამის გაკეთებას. საქართველოში ჩვენ გამოგვივიდა ამ სტერეოტიპის დამსხვრევა. საქართველოში იუსტიციის სახლები, სხვადასხვა რეფორმები, ახალი თაობის რეფორმებია, რომელსაც დღემდე ანალოგი არ აქვს, სწორედ ამიტომ ასოცირდება საქართველო ცვლილებებთან.
– სამი წლის წინ თქვენ დააანონსეთ რეფორმები, ხედავთ თუ არა თუნდაც ერთს, რომლის ბოლომდე მიყვანაც უკრაინის ხელისუფლებას გამოუვიდა?
– ვფიქრობ, შედეგი არის, თუმცა გვსურს, უფრო სწრაფად მოხდეს და ამით მოხარული ვიქნებოდი. მართალია, ეს არ არის რევოლუციური ცვლილებები, მაგრამ რაღაც წინსვლა იგრძნობა. უფრო კონკრეტულად, სადაც მუშაობდა ჩვენი გუნდი, შემიძლია დაგისახელოთ უკრაინის ანტიკორუფციული ბიუროს შექმნა – კარგი მიღწევაა, რომელმაც აჩვენა, რომ ეს ინსტიტუცია ნამდვილად დამოუკიდებელია. ასევე ავღნიშნავდი ProZorro-ს, რომლის ფორმულის შექმნაშიც ვმონაწილეობდით, ის ასევე ქართულ მაგალითს ეფუძნება. მე ასევე დავინტერესდი გზების საკითხით, ანუ ეკონომიკა არ გაზრდილა, გზის მშენებლობისთვის კი ფული გამოჩნდა. მე ვფიქრობ, რომ ცოტა შეიცვალა კორუფციის მახასიათებლებიც. აღარ არის ისეთი, როდესაც ვიღაც იღებდა ფულს და აგროვებდა შავ ხვრელში, ახლა ეს თანხა ადგილობრივ ხელისუფლებას დეცენტრალიზაციის ფარგლებში მიდის და ისინი გზებზე, სხვადასხვა საკითხებზე ხარჯავენ. დიახ, კორუფციის კომპონენტი ყოველთვის არსებობს, მაგრამ თუ ადრე ეს ფული სადღაც მიდიოდა და თანამდებობის პირთა ჯიბეში ილექებოდა, ახლა ასე არ არის და ვფიქრობ, რომ ეს ფაქტიც არის და ეს ასევე მიღწევაა. რაც შეეხება დღევანდელ პრობლემას: ხალხმა უნდა იგრძნოს მეტად, რომ ქვეყანა წინ მიიწევს, რომ ცვლილებებია. სამწუხაროდ, ეს გრძნობა არ არის და შემიძლია ვთქვა, რომ ეს არის სახელმწიფოსთვის მთავარი პრობლემა.
– ამავე დროს, ჩვენ გვაქვს პრობლემა, რომ ცვლილება ყველას სურს, თუმცა არ ესმით, რომ დემოკრატიისთვის პირველ რიგში აუცილებელია პირველ რიგში თავად შეიცვალონ. რამდენად მზად არიან უკრაინელები თქვენი აზრით?
– პირდაპირ გეტყვით, ადამიანები რომ არ ყოფილიყვნენ მზად ცვლილებებისთვის, მაიდანი არ იქნებოდა. მეორეს მხრივ, ახლა პირობითად ტაქსის მძღოლი ფიქრობს, რომ მას არაფრის გაკეთება შეუძლია, ვერც გავლენას მოახდენს, რომ მას არანაირი ბერკეტი არ გააჩნია, მაგრამ მათ უნდა გაიგონ განსხვავება განვითარებულ ქვეყნებსა და განვითარებად ქვეყნებს შორის – პირველ შემთხვევაში მოქალაქეებმა იციან, რომ მათი ხმა ყველაფერს წყვეტს, აქ კი პირიქით არის. შემიძლია ზუსტად გითხრათ, რომ მზადყოფნა არსებობს, და თუ ვინმე ამბობს – “ჩვენ მზად არ ვართ, ვერ შევძლებთ და კორუფცია ფესვებშია” – ეს ილუზიაა. 2003 წელს საქართველოშიც ასე ამბობდნენ, რომ კორუმპირებული ვართ, ეს ჩვენი გენეტიკაა და ვერაფერს შევცვლით, მაგრამ ახლა საქართველოში საპატრულო პოლიციამ ან იუსტიციის სახლში ფული რომ მოითხოვონ, შესაძლოა, რევოლუცია დაიწყოს, რადგან ქართველებმა დაკარგეს ჩვევა და უკვე არ ესმით, როგორ შეიძლება მებაჟე ან ვინმე სხვა ამას აკეთებდეს. ხალხი სწრაფად მოერგო კარგს. ვფიქრობ, უკრაინაში მაიდნის შემდეგ მთავარი პრობლემა ისაა, რომ 2014 წელს ყველამ კარგად იცოდა რომელი რეფორმები იყო საჭირო, და როდესაც მომენტი დადგა, ძალაუფლება მოვიდა და აუცილებელი იყო მათ გატარება, აღმოჩნდა, რომ მათი ზედაპირული იდეები უბრალოდ არაფერია, ეს რეფორმები არ არის. ხშირად მესმოდა სტრუქტურულ რეფორმებზე, სისტემურ რეფორმებზე და სამწუხაროდ, ვერაფერი ვნახეთ. უნდა გვესმოდეს, რომ ყველა მთავრობას აქვს ექვსი, მაქსიმუმ 9 თვე, რის შედეგადაც მათ უნდა აჩვენონ შედეგი. თუ ამის გაკეთება ამ პერიოდში არ გამოდის, მაშინ პრობლემები გაქვს.
– მინდა ანტიკორუფციული ბიუროს პროექტს დავუბრუნდე. თქვენ ამბობთ, რომ ის ამართლებს საკუთარ თავს, ამართლებს განხორციელებულ ინვესტიციებს. ანტიკორუფციული ბიუროს დირექტორმა არტიომ სიტნიკმა ცოტა ხნის წინ განაცხადა, რომ როგორც არ უნდა იმუშაოს ბიურომ და გენერალურმა პროკურატურამ, ყველა მათი ძალისხმევა უშედეგოდ იქნება, ვიდრე ნორმალური მოსამართლეები არ იქნებიან. როგორ შეაფასებდით ანტიკორუფციული ბიუროს საქმიანობას?
– თუ სასამართლო სისტემა ცუდად მუშაობს, ეს არ მეტყველებს ანტიკორუფციული ბიუროს ცუდ მუშაობაზე. ნახეთ რა მოხდა, ბიურო გახდა პატარა სტრუქტურა, რომელიც აიძულებს ყველა დანარჩენს სტრუქტურას ახალ სტანდარტებზე გადავიდეს და სასამართლო სისტემასაც მოუწევს ამის გაკეთება. ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც ანტიკორუფციულ ბიუროზე ვმუშაობდით, ვამბობდით, რომ საჭირო იყო ანტიკორუფციული სასამართლოს შექმნა. ვფიქრობ, ეს ახლა აბსოლუტურად შესაძლებლია, რომ ანტიკორუფციულმა ბიურომ შეძლოს კარგად მუშაობდა და მზად უნდა ვიყოთ იმისთვის, რომ როგორც კი ხელისუფლება იცვლება და ახალი მოდის, ყველა რეფორმა მკაფიოდ იყოს გაწერილი, რომ ახალმა პარლამეტმა მაშინვე მიიღოს კანონები. ის საუბრები კი, რომლებიც გვესმის, ეს არაფერი არ არის, ეს არის ჰაერი, რომლითაც ადამიანები მიდიან პარლამენტში და შემდეგ სიტყვები სიტყვებად რჩება, ამაშია პრობლემა.
– როდესმე თუ გაგჩენიათ აზრი, რომ უკრაინელი პოლიტიკოსი გამხდარიყავით?
– არა, იყო შემოთავაზება, მაგრამ პოლიტიკისთვის მე მაქვს საქართველოს, აქ კი რეფორმებით ვარ დაკავებული. ვფიქრობ, მე შემიძლია ამ რეფორმებით უკრაინის განვითარებაში კარგი როლი შევასრულო, ეს ხომ ჩემთვის მეორე სამშობლოა. სიმართლე გითხრათ, უკვე ვერ ვანსხვავებ, რომელი ქვეყანა უფრო მეტად მიყვარს.
– ვისაუბროთ თქვენს ქართულ პოლიტიკურ კარიერაზე, თქვენ ხელმძღვანელობთ ოპოზიციურ პარტიას და ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნების წინ შეგიძლიათ გვითხრათ, რამდენად კარგად მიდის სხვა ოპოზიციურ პარტიებთან დააანონსებული გაერთიანება? როგორი შედეგების იმედი გაქვთ?
– საქართველოს ამჟამინდელი პრობლემა მდგომარეობს იმაში, რომ პოლიტიკური პარტიების 99% კომუნისტური პარტიის ძველ პარადიგმაში დარჩა, როდესაც არსებობს მკაცრი ვერტიკალი, როდესაც სამი ადამიანი იღებს გადაწყვეტილებებს, ყველა დანარჩენი კი ამბობს, რომ პარტიამ ყველაფერი იცის. რას ვაკეთებთ ჩვენ? პირველად საქართველოს ისტორიაში ყველა ოპოზიციურ პარტიას შევთავაზეთ გაერთიანება, კულუარულად კი არა, ღია მექანიზმით, პრაიმერის მსგავსად. და ჩვენ მოვაწყობთ პარტიათა შორის პრაიმერიზს და შემდეგ მხარს დავუჭერთ მას, ვინც გაიმარჯვებს. ეს იყო შოკი ყველასთვის, მირეკავდნენ კიდეც და მეუბნებოდნენ, რატომ არ ვუთხარი. ვპასუხობდი, რომ თავს მივიჩნევ ახალი თაობის პოლიტიკოსად, ამიტომ არ მომწონს მოლაპარაკებები კულუარულად, კომუნისტურ სტილში. ამ ინიციატივით ჩვენ ვიწყებთ ახალი პლატფორმის მშენებლობას, სადაც ყველაზე მთავარია ღიაობა და გამჭირვალობა. ოთხი პარტია უკვე გავერთიანდით, კიდევ 12 სხვადასხვა საინიციატივო ჯგუფი შემოგვიერთდა. ძალიან დიდია ინტერესი სამოქალაქო სექტორის, მედიისა და ხელისუფლების მხრიდანაც კი. ისინი ფიქრობენ, რომ ეს დროებითია, მაგრამ ჩვენ უკვე გვაქვს გეგმა, როგორ უნდა დავამარცხოთ ძველი მენტალიტეტი. ჩემი ამოცანაა შევქმნათ ახალი თაობის გუნდი, რომელიც უკვე 2020 წლისთვის მომზადებული ხელისუფლებას საკუთარ ხელში აიღებს იმისთვის, რომ საქართველოში ახალი თაობის რეფორმები განახორციელოს.
– თქვენ მხოლოდ 36 წლის ხართ, მთელი პოლიტიკური კარიერა წინ გაქვთ და გაქვთ დიდი გამოცდილება. უკრაინაში ასეთი ტენდენციაა, რომ ენდობიან ახალგაზრდა პოლიტიკოსებს. ყველა არჩევნების წინ ისმის, რომ პარლამენტი რაც შეიძლება მეტად უნდა გაახალგაზრდავდეს. რა ხდება ამ კუთხით საქართველოში?
– საქართველოში ყველა ერთმანეთს იცნობს, საქართველო პატარა ქვეყანაა და შეუძლებელია ვინმე არსაიდან გამოძერწო, ასე არ ხდება. ყველა თავის თავს ქმნის. საქართველოშიც არსებობს ხელისუფლების გაახალგაზრდავების საკითხი, რადგან ადამიანებს მოსწყინდათ ერთი და იგივე სახეები ყველგან. ვფიქრობ, უკრაინაშიც და საქართველოშიც ნომერი პირველი ამოცანაა ხელისუფლებაში იმ ადამიანების მოსვლა, რომლებიც დამოუკიდებელ ქვეყნებში დაიბადნენ, რადგან მათ, ვინც საბჭოთა კავშირში დაიბადნენ, მათ აზროვნებაში რჩება საბჭოთა ბაცილა, რომელიც ყოველთვის უკან გვაბრუნებს. ჩვენ უკვე 25 წლის ვართ, დიდები ვართ, ეს ის ასაკია, როდესაც განვითარების კუთხით ახალი სტანდარტი უნდა დაიწყოს.
– ახლა რუსეთ-საქართველოს ომის მეცხრე წლისთავია. ამის შესახებ ბევრს საუბრობენ, მათ შორის მედიაშიც, ასევე იყო პუტინის ოკუპირებულ აფხაზეთში ჩასვლასთან დაკავშირებით გარკვეული შიშიც, რომ შესაძლოა, კონფლიქტის ესკლაცია დაიწყოს. თქვენ როგორც პოლიტიკოსს, გაქვთ თუ არა რაიმე სახის სტრატეგიული ხედვა ე.წ. სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის პრობლემის გადაჭრასთან დაკავშირებით?
– ჩემი ხედვა ასეთია: პირველი – ეს არის ქვეყნის შიგნით ერთიანი სტრატეგიის გარშემო გაერთიანება. მეორე – გაერთიანება უკრაინასა და მოლდოვასთან, ეს ის ქვეყნებია, რომლებიც დაზარალდნენ ოკუპაციით და მათი ტერიტორიების ანექსიით და დეოკუპაციის საერთო სტრატეგიის შექმნა, რათა ყოველ დღე ნაბიჯ-ნაბიჯ მშვიდობიანი გზით ვიმუშაოთ ამ პრობლემის გადაჭრაზე. თუ საქართველო დარჩება მარტო, საქართველო წააგებს ამ ომს, მაგრამ თუ საქართველოს ეყოლება ისეთი ძლიერი მოკავშირეები, როგორიცაა უკრაინა, მოლდოვა, ევროკავშირი და აშშ, მაშინ ჩვენ მოვიგებთ, ეს არ არის მოკლე პორცესი, მაგრამ ვფიქრობ, ახალი მექანიზმების გამოყენებით, უფრო მალე შევძლებთ ამის გაკეთებას.
– ეს დამოკიდებულია მხოლოდ პუტინის რეჟიმზე თუ რუსეთის ნებისმიერი ხელისუფლების სისტემური აზროვნებაა?
– პირველ რიგში ეს დამოკიდებულია ჩვენზე, რამდენად სწორად შევქმნით ამ სტრატეგიას, რადგან თუ ჩვენ შეუთანხმებლად ვმოქმედებთ, ეს არ მუშაობს. ეს უნდა იყოს კომპლექსური ფართომასშტაბიანი მოქმედებები ამ მიმართულებით, მათ შორის რუსეთის შიგნით აუდიტორიაზეც. ჩვენ გვაქვს სოციალური ქსელი, ახალი ტექნოლოგიები, მაგრამ ჩვენ ამას ვიყენებთ? ვაგზავნით კი ჩვენს მესიჯებს რუსეთის შიგნით? პუტინი ხომ პატრიოტიზმს თამაშობს, მან უკვე წააგო საერთაშორისო არენაზე, საფრანგეთის პრეზიდენტთან პირველივე შეხვედრაზე, როდესაც აშშ-ის კონგრესმა მიიღო გადაწყვეტილება, რომ პრეზიდენტსაც კი არ შეუძლია სანქციების შეცვლა, როდესაც ბრიუსელში მას უკვე აღარავინ ხვდება, პუტინის აღარავის სჯერა მსოფლიო პოლიტიკაში. არ ასრულებს საქართველოსთან 2008 წელს ხელმოწერილ შეთანხმებას, არ ასრულებს მინსკის შეთანხმებას, არ ასრულებს შეთანხმებას სირიასთან დაკავშირებით. საქართველოსთან ომის შემდეგ უკვე დაიწყეს უსაფრთხოების საერთაშორისო დოქტრინაზე ფიქრი, უკრაინის წინააღმდეგ ომის შემდეგ კი რუსეთი ყველა მსგავს დოქტრინაში ერთ-ერთი მთავარი საფრთხეა. მსოფლიო უსაფრთხოების პოლიტიკა ახლა ამ ლოგიკიდან გამომდინარე შენდება.
– თქვენ ახსენეთ უკრაინის, საქართველოსა და მოლდოვის გაერთიანება ევროკავშირის მხარდაჭერით. იმის გათვალისწინებით, რომ ევროკავშირთან ასოცირებისა და უვიზო რეჟიმის ხელმოწერის თვალსაზრისით უკვე გაკეთდა პირველი ნაბიჯი, თქვენ ფიქრობთ, რომ ევროკავშირი მართლაც მზად არის მიიღოს ეს სამი ქვეყანა თავის შემადგენლობაში თუ ეს იქნება ლოკალური დროებითი მხარდამჭერი აქცია?
– არა, ეს არის ეტაპობრივი სტრატეგია, ევროკავშირს სჭირდება გაფართოება, მას სჭირდება ძლიერი მოკავშირეები. მათ აქვთ ნორმალური ქვეყნის ფსიქოლოგია და ფილოსოფია და არა ისეთი, როგორიც რუსეთს. ევროკავშირს ძალიან ლოგიკური პოლიტიკა აქვს, ისინი ჩვენ ეტაპობრივად გვეხმარებიან და გარკვეულწილად გვაიძულებენ პროგრესულები ვიყოთ, ამაში გამოიხატება იდეა. ჩვენ აუცილებლად გავხდებით ევროკავშირის ნაწილი.
– როგორია საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლების ხედვა – ევროპისკენ თუ უფრო რუსეთისკენ?
– შესაძლოა, ისინი შუაში იხედებიან, მაგრამ ნებისმიერმა პოლიტიკოსმა, რომელიც წავიდა მოსკოვში რუს პოლიტიკოსებთან შესახვედრად, საკუთარი რეიტინგის ანულირება მოხდინა. რას ნიშნავს ეს? ეს არის არა რომელიმე ხელისუფლების, არამედ ქართველი ხალხის გადაწყვეტილება და მას ვერცერთი ხელისუფლება ვერ დაუპირსპირდება. არა მხოლოდ საქართველოში, შეხედეთ უკრაინის მაგალითს. უკრაინაში ყოველთვის გაცილებით მეტი პრორუსი მოქალაქე იყო, ვიდრე საქართველოში. საქართველოში კომუნისტური პარტია 1991 წლიდან აღარ არსებობს, არცერთი ხმა არ მიუღია, თავადაც კი აღარ აძლევენ ხმას, არავინ ელოდა, რომ ასევე მოხდებოდა უკრაინაში, მაგრამ მოქალაქეებმა მიიღეს გადაწყვეტილება და ამას უკან ვეღარავინ დააბრუნებს.
– როგორც აფასებთ უკრაინის პრეზიდენტის პეტრო პოროშენკოს ვიზიტს საქართველოში ორ ქვეყანას შორის ურთიერთობების გაუმჯობესების კონტექსტში?
– პირველ რიგში, ეს იყო ძალიან მნიშვნელოვანი ვიზიტი, მეორე, ვიმედოვნებ, რომ ქართულმა მხარემ მიიღო მესიჯი, რომ აუცილებელია ერთიანი სტრატეგიის შექმნა. არსებობს სამი კომპონენტი, რომელშიც აუცილებლად უნდა ვითანამშრომლოთ: ეს არის დეოკუპაცია, ევროპული და ევროატლანტიკური ინტეგრაცია და ასევე ეკონომიკა, ორივე ქვეყანას აქვს ეკონომიკური პრობლეები. ჩვენ ხალხს ერთმანეთი ძალიან უყვარს და ეს უნდა გამოვიყენოთ პოზიტიურად. ვგრძნობ, რომ ქართველებს ისევე აწუხებთ უკრაინელების პრობლები, როგორც საკუთარი: დონბასი – როგორც აფხაზეთი, ყირიმი – როგორც სამხრეთ ოსეთი, მაგალითისთვის ვამბობ. ჩვენმა ხელისუფლებებმა უნდა გაამყარონ ეს ურთიერთობები.
– არ შემიძლია არ გკითხოთ სააკაშვილისთვის მოქალაქეობის ჩამორთმევის შესახებ. პოროშენკო, რომელიც ჩვეულებრივ მოქმედებს ძალიან ფრთხილად, ხელს აწერს ასეთ განკარგულებს, რაც მის ქმედებას არ ჰგავს, რას შეიძლება ეს უკავშირდებოდეს და როგორ აფასებთ პოროშენკოს გადაწყვეტილებას?
– არ შევაფასებ ამ საკითხს, რადგან ვფიქრობ, ამ გადაწყვეტილებაში ბევრი პრობლემაა. ჯერჯერობით ამ პროცესს მხოლოდ ვაკვირდები. არ ვფიქრობ, რომ ეს პოროშენკოს საქართველოში ვიზიტს უკავშირდება. საკუთარი გადაწყვეტილების კომენტირებაზე უარი – ესეც პრეზიდენტის სტრატეგიაა, შესაძლოა, სწორიც კი საექსპერტო საზოგადოების მხრიდან. ის არ შედის დეტალებში და არ განიხილავს, ეყრნობა ტექნიკურ და იურიდიულ კომპონენტებს, რის გამოც ეს მოხდა.
– ხომ არ გაგონებთ ეს ავტორიტარიზმს?
– უკრაინაში ავტორიტარიზმი არ არის და შეუძლებელია, ეს მოხდეს. თუმცა ასეთი გადაწყვეტილებები ძალიან ნეგატიურად აისახება ხელისუფლის იმიჯზე.
ვლადისლავ ურუბკოვი
Front News
