ქართულ საზოგადოებაში არსებული და დღემდე დაგროვილი (ხშირად, ძალიან მძიმე!) პრობლემები ნათელი დასტურია იმისა, რომ, მიუხედავად დამოუკიდებლობის ამ ბოლო 30 წლიანი პერიოდისა, ვერა და ვერ მოხერხდა თვით ჩვენი საზოგადოების შიგნით საერთო ეროვნულ/სახელმწიფოებრივ ღირებულებებზე თანხმობის მიღწევა, მათი გამოკვეთა და დადგინება, – ამის შესახებ ფოთისა და ხობის მიტროპოლიტმა, მეუფე გრიგოლმა განაცხადა.
“რატომ ხდება ეს? რა არის ამის მიზეზი? ჩვენი ახლო მძიმე წარსული? ჩვენი უმძიმესი საბჭოთა მემკვიდრეობა?დიახ! მაგრამ ისიც ხომ უდავოდ გასათვალისწინებელი ფაქტია, რომ მსოფლიოს რუკაზე არსებობს ქვეყნები, რომლებსაც არანაკლებ მძიმე წარსული ჰქონდათ, არც ნაკლებად მძიმე მემკვიდრეობა ერგოთ წილად, მაგრამ მაინც მოახერხეს და თანამედროვეობის უაღრესად წარმატებულ და წამყვან სახელმწიფოებად იქცნენ.მაშ რაშია საქმე? რა ხდება ჩვენს თავს?
ვფიქრობთ, საბოლოო ჯამში, არსებული ვითარების მთავარი მიზეზი ჩვენი მძიმე წარსულის არასათანადოდ შესწავლა და გააზრებაა, რის გამოც ვერც მისი სრულფასოვანი შეფასება, გადააზრება და გადაფასება ხდება.აი, მაგალითად, უკვე 30 წელია, რაც უმძიმესი გამოცდილება გვაქვს ჩვენს ჩრდილოელ მეზობელთან, რომლის მეოხებითაც ჩვენი ქვეყნის მნიშვნელოვანი და ძირძველი ნაწილები ოკუპირებულია. მიუხედავად ამისა, ჩვენი საზოგადოების გარკვეულ (არცთუ ძალზე მცირე!) ნაწილს მაინც უჭირს იმის აღიარება, რომ ეს ერთმორწმუნე მეზობელი ოკუპანტია! რატომ ხდება ეს? ნუთუ ერთმორწმუნეობის საფარქვეშ მართლაც რთული ან სულაც შეუძლებელია დამპყრობელის ამოცნობა და შეცნობა? თუკი საუკუნეების განმავლობაში მტრის შეცნობა და სახელდება არ გაგვჭირვებია, ახლა რატომ გვიჭირს ეს? და, საერთოდ, რაზე მიანიშნებს ეს მოვლენა? ამ პრობლემების საწყისების ძიებაში შორს შეიძლება წავიდეთ და ბევრი მიზეზი დავასახელოთ, მაგრამ ამ შემთხვევაში ჩვენთვის მნიშვნელოვანია შემდეგი: ჩვენ უნდა შევძლოთ და მოვახერხოთ, რომ მოვლენებს თავიანთი სახელები დავარქვათ, წინააღმდეგ შემთხევევაში, თავად მოვლენის არსს ვერ ჩავწვდებით და, შესაბამისად, ვერც სახეზე არსებული პრობლემების გადაჭრას შევძლებთ. თუკი ვერ შევძლებთ, რომ ადეკვატურად შევაფასოთ ესა თუ ის პრობლემა, მაშინ ვერც იმას შევძლებთ, რომ ამ პრობლემის გადაჭრაზე ვიფიქროთ. იგივე შეიძლება ითქვას ოკუპირებული ტერიტორიების პრობლემასთან დაკავშირებითაც. ეს ის საკითხებია, რომლებზეც ნათელი და ცალსახა პასუხები და შეფასებებია საჭირო – ისეთივე ზუსტი, როგორიც თავად ზემოაღნიშნულ პრობლემათა ანალიზი უნდა იყოს.
ჩვენ სხვა გზა არ გვაქვს – უნდა ვისწავლოთ მოვლენებისა და პროცესების ზუსტი ანალიზი და ადეკვატური შეფასება, თორემ, აკი ვთქვი, რომ უკვე 30 წელია, რაც გარკვეული მიმართულებით მივდივართ, მაგრამ შთაბეჭდილება რჩება, რომ ერთსა და იმავე წრეზე ვტრიალებთ, თითქოს წინ მივდივართ, მაგრამ კვლავ საწყის წერტილს ვუბრუნდებით.
როდესაც ჩვენი სახელმწიფოსთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ეროვნული/სახელმწიფოებრივი საკითხების ირგვლივ ჩვენს გაყოფილ საზოგადოებას ვხედავ, გული მტკივა, რადგან, ვფიქრობ, რომ ეს ისაა, რისი ხილვაც საქართველოს არაკეთილმოსურნესა და მტერს ყველაზე მეტად სურს და უხარია. სწორედ ამიტომ, უნდა გავარღვიოთ და დავარღვიოთ ეს მძიმე მემკვიდრეობა შურის, გაუტანლობისა და ურთიერთსიძულვილისა (რასაც ხშირად მოყვასის ფიზიოლოგიურ აუტანლობამდეც კი მიჰყავს ადამიანი), რაც ჩვენი საზოგადოების გახლეჩვის მიზეზად და მოუშუშებელ ჭრილობად გვექცა ამდენი ხნის განმავლობაში. თუკი კარგად დავფიქრდებით, მივხვდებით, თუ რაოდენ უსაგნოა ეს გრძნობები, მით უფრო, რომ ისინი, ჩვენს შემთხვევაში, ხშირად ხელოვნურია და შეგნებულად მართული!
ქრისტესმიერ საყვარელნო, მიუხედავად ყოველივე ზემოთქმულისა, კარგად უნდა გვახსოვდეს, რომ თუკი ამ ბოლო 30 წლის განმავლობაში რაიმე ღირებული შეგვიქმნია და რაიმე მნიშვნელოვანი საქმე გაგვიკეთებია, ეს იმის მეშვეობით მომხდარა, რომ ჩვენი საზოგადოება გაერთიანებული იყო ამ დიდი ეროვნული/სახელმწიფოებრივი იდეებისა და საკვანძო ღირებულებების ირგვლივ. მათ შორის არის:
– საქართველოს დამოუკიდებლობის თანმიმდევრული მომზადება და გამოცხადება XX საუკუნის პირველ და ბოლო ათწლეულებში.
– ქართული სახელმწიფოს მიერ სამომავლო განვითარებასა და უსაფრთხოებაზე ორიენტირებული დასავლური კურსი.
– უმძიმეს მდგომარეობაში მყოფი სახელმწიფო ინსტიტუტების რეფორმირება, მათ მიმართ ნდობის დაბრუნება, ზოგ შემთხვევაში კი არარსებული ნდობის შექმნა და განმტკიცება.
ასევე ამის ნათელი გამოხატულება იყო 1917 წელს საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენა, რაც შეუძლებელი იქნებოდა, თუ არა ერისა და ბერის, ეკლესიისა და ქართველი ერის ღირსეულ წარმომადგენელთა (მამულიშვილთა) ერთობა.
ერისა და ქვეყნისთვის საკვანძო ღირებულებების ირგვლივ დიდი თანხმობის მიღწევა არ არის იოლი საქმე; ეს ძალზე რთული გზაა, მაგრამ მისი ალტერნატივა არც კი არსებობს; იგი ზოგჯერ იმგვარ თავდადებასა და მსხვერპლშეწირვასაც კი მოითხოვს, როგორიც ცოტნე დადიანმა აღასრულა. და რაოდენ სასიხარულოა, რომ მამულისათვის თავდადებულთა შორის წმიდა ცოტნე აღმსარებელი არ არის ეულად წარმოდგენილი, არამედ ზეციურ მოდასეთა შორის ბრწყინავს საქართველოს თავდადებულ გვირგვინოსანთა სახელები.
ღვთის მადლით, ყოველთა წმიდათა სულიერი შემწეობით და ჩვენი დიდი ძალისხმევით, რწმენითა და სიყვარულით გავიმარჯვებთ საკუთარ თავზე და მოვიპოვებთ ჭეშმარიტ თავისუფლებას!”, – განაცხადა მეუფე გრიგოლმა.
